Για την τέχνη μου
Θεωρώ ότι η τέχνη έχει τη δύναμη να ερμηνεύει την πραγματικότητα και να προσφέρει στον θεατή έναν νέο τρόπο θέασης των πραγμάτων, να προκαλεί νοητικές διεργασίες που μπορούν να εξελίξουν τη συνείδησή του. Αυτή τη δύναμη προσπαθώ να δαμάσω προκειμένου να ευαισθητοποιήσω και να κινητοποιήσω το κοινό απέναντι στα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, είτε πρόκειται για τα δεινά του πολέμου και της προσφυγιάς, είτε για την καθημερινή πάλη με τη φτώχεια, την ανεργία, την εκμετάλλευση.
Στη δουλειά μου χρησιμοποιώ κυρίως ακρυλικά χρώματα αλλά αξιοποιώ και τις τεχνικές ανασύνθεσης της εικόνας. Έτσι, μέσα από το συνονθύλευμα των αποκομμάτων αναδεικνύονται σκηνές τις οποίες δε δικαιούμαστε να προσπερνάμε.
Σήμερα, στο πλαίσιο του μεταμοντερνισμού, η χρήση των αρχείων στην τέχνη έχει πάρει ευρύτατη διάδοση, έχοντας όμως ως στόχο να ενεργοποιήσει νέες αναγνώσεις της ιστορίας και να ανοίξει το περιεχόμενο των αρχείων σε πολλαπλές ερμηνείες. Το βίωμα ή το «τραύμα», τα οποία αξιοποιούνται συχνά ως αφετηρία για το έργο τέχνης, αντιμετωπίζονται σήμερα ως κομμάτια σε ένα παζλ που δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Στην καλύτερη περίπτωση δίνουν στον κόσμο μια παρηγορητική υποκειμενική ερμηνεία. Προωθείται η άποψη ότι υπάρχουν πολλαπλές αναγνώσεις των γεγονότων και επομένως αυτά είναι υποκειμενικά. Έτσι, ο θεατής χαμένος στους λαβυρίνθους της σκέψης του, δεν καταλαβαίνει τον κόσμο που τον περιβάλλει και προσπαθεί να βρει απαντήσεις όχι στον αντικειμενική πραγματικότητα αλλά στην υποκειμενικότητα. Καλείται να συνδέσει μεταξύ τους ασύνδετα πράγματα, για να βγάλει οπωσδήποτε νόημα, ένα νόημα που συνήθως είναι αστήρικτο επιστημονικά και άχρηστο πρακτικά για την ανθρώπινη εξέλιξη, ώστε να συνεχίσει να ζει χωρίς να αναρωτιέται βαθύτερα και κυρίως χωρίς να διαμαρτύρεται.
Όμως η τέχνη είναι πραγματικά ελεύθερη όταν απαιτεί να αναδειχθεί ως παράγοντας ανύψωσης του ατόμου σε όλο και πιο πολύπλευρο, ολοκληρωμένο άνθρωπο. Τότε, ένα έργο μπορεί να οδηγήσει σε βαθιά αισθητική απόλαυση, όταν υποχρεώνει τον αποδέκτη του να εργαστεί, να σκεφτεί, να θέσει σε κρίση τις μέχρι τώρα επιλογές του, να δει πλευρές που δεν είχε μέχρι τότε συνειδητοποιήσει, και όχι απλά να συγκινηθεί. Ο καλλιτέχνης που δουλεύει με τη χρήση αρχείων δε μπορεί να είναι διαχειριστής ασύνδετων πληροφοριών και ιστορικών γεγονότων, αλλά πρέπει να φιλοδοξεί να δώσει ζωή στο υλικό της ιστορίας, να το συμπληρώσει, να το φωτίσει, να αναδείξει την ιστορική αλήθεια.